Wennen aan Myanmar

Ik landde op Yangon international airport in Myanmar, voormalig Birma. Toen ik al mijn spullen had verzameld en mijn laatste Thaise baht had omgewisseld voor Myanmar kyat (zeg tsjad), werd ik aan alle kanten gevolgd Door mannen in een soort van rokken, die vroegen of ik voor 10000 een taxi wilde. Ik besloot eerst maar eens een simkaartje te kopen aangezien dat in Thailand nogal wat moeite kostte. Voor €1,60 had ik 1GB. Prima! Ik vroeg aan de vrouw die me hielp Hoe ik het best een taxi kon regelen. Ze zei GRAB! Dat is Uber in Azië. Via deze app kon ik een taxi krijgen voor 6600 kyat. Volgens de routebeschrijving zou de rit zo'n 10 minuten duren. Alleen is dat zo als er verder geen verkeer op de weg is en als je álle stoplichten mee hebt. Ik zat naast de driver, die ook een soort broekrok aan had. Dat is dus de normale kleding voor mannen in Myanmar. De driver lachte me toe en ik zag een grijns met alleen maar bruine tanden! Ze rijden met het stuur aan de andere kant, maar wel dezelfde weghelft als in Nederland. Ik keek m'n ogen uit in het verkeer. Zó druk. Stoplichten waar je 100 tellen voor wacht, kinderen die over de weg lopen om bloemetjes of fruit te verkopen aan mensen in de auto, locale bussen waar zó veel locals inzitten dat er geen meer bij past en 90% van alle auto'S is ook taxi, omdat de meeste mensen die in de stad wonen, geen auto hebben. Wat vooral opvallend was vergeleken met Thailand: GEEN SCOOTERS! Nergens te bekennen. Later hoorde ik dat scooters en motors in Yangon niet zijn toegestaan. Tijdens het rijden pakte de driver telkens een flesje waar hij iets In spuugde. Niet echt fris en ik vroeg me af wat het was. Na ongeveer een uur rijden kwamen we aan op de bestemming. We zochten beide, maar zagen nergens Latha hostel. Ik betaalde, stapte uit en ging zoeken. Na een tijdje zag ik een heel smalle trap omhoog met een klein bordje: "Latha hostel". Op de 3e verdieping was er een heel smalle klapdeur. Achter de klapdeur stonden meteen de bedden! Een soort 'beddenkast' verdeeld over de hele muur. In dezelfde ruimte als de receptie, ontbijttafel en tv. De bedden waren wel heerlijk! Ik besloot even op zoek te gaan naar een supermarkt voor water. Zoals je in Thailand op elke hoek een 7-eleven hebt, moest ik hier echt zoeken naar een tentje dat een supermarkt moest voorstellen. Maar het water was gevonden! Op straat probeerden veel mensen streetfood te verkopen. De hygiëne was ver te zoeken in Yangon dus dit vertrouwde ik niet helemaal. Het viel me ook weer op dat veel mannen met vieze geluiden op straat spugen. Dit is dus wat de driver uit m'n taxi ook deed. Ze kauwen op een groen blad met daarin takjes en tabak. Om de vijf minuten spugen ze de restanten uit op straat. Dit verklaart ook de bruine tanden. Na een lange dag reizen ging ik slapen. De volgende morgen had ik nog geen mensen ontmoet. Ik besloot om lekker rond te wandelen in de stad. Aan alle kanten werd ik aangestaard. Ik was ook echt de enige blanke die er rondliep! Yangon, de grootste stad van Myanmar is een stad waar altijd reuring is en een stad die duidelijk nog niet is ingesteld op toerisme. Niemand spreekt Engels, er zijn heel weinig westerse restaurants, of restaurants waar ze de kaart ook vertalen in het Engels, en als je als westerse Door de stad loopt wordt je Door iedereen aangekeken en begroet. Er zijn ook geen bars, café'S of clubs.
Na een tijdje wandelen en mezelf verwonderen over de stad en cultuur, zag ik een bakkerij! Ik denk iets Amerikaans. Ik besloot te gaan ontbijten en zag de eerste andere westerse! Ook kocht ik wat fruit op straat. Ik wilde naar de rivier lopen om daar eens te kijken. Ik kwam bij de rivier in een hele vieze buurt terecht. Mensen die in héle primitieve huisjes woonden, veel afval en troep op straat en een stinklucht. De mensen hier waren duidelijk wat armer, maar begroette me nog vrolijker. Ik kon de weg naar een uitkijkpunt op de rivier niet vinden. Ik liep terug. Eenmaal aangekomen bij mijn hostel dacht ik: 'Als dit overal in Myanmar zo is, hoe houdt ik het dan vol?' Ik miste mensen om dingen mee te ondernemen en kletsen. Ik moest wennen aan het feit dat 95% van alle eetgelegenheden lokaal was. Ik moest wennen aan de viezigheid en cultuur. Ik besloot op Facebook te zoeken welk hostel er wordt aangeraden. De volgende morgen ging ik naar dat hostel. Ik was nog geen vijf minuten binnen en werd gevraagd om mee te gaan met twee Nederlandse meiden, een Engelse en Duitse jongen. Soms ligt het er dus aan op welke plek in de grote stad je verblijft. We zijn naar een kathedraal gegaan waar we uiteindelijk bijna in werden opgesloten en wilden naar de markt die gesloten bleek. S avonds vertrok een drietal al naar Bagan en ik bleef met een van de meiden nog één nacht. Ik besloot om dezelfde bus te boeken zodat we samen naar de volgende bestemming konden reizen. S avonds zijn Sanne en ik naar de Shwedagon pagoda gegaan. Een immense pagoda bedekt met bladgoud. Het complex was zo groot. In elke hoek had je beelden, kleine tempels, offerplekken, buddhas en mooie gebouwtjes. Heel indrukwekkend. We wachtten tot de zon onder ging en zagen hoe de pagoda mooi werd uitgelicht. De volgende dag hebben we de andere kant van Yangon ontdekt met een drie uur durende rit in de circulair train. De local train waar mensen zich mee Door en om de stad vervoeren en ook hun spullen voor bijvoorbeeld op de markt. Om de vijf minuten kwam er wel weer iemand langs of we fruit, noodles of drinken wilden kopen. 'S avonds had ik mijn eerste ervaring met een nacht bus, Sanne en ik hadden de VIP bus geboekt en vermaakten ons prima. Broodjes van de bakker, ijskoffie en hele chillen stoelen. Luxe! Slapen kwam er niet van, maar Bagan kwam er wel van! We arriveerden om ongeveer 06.00.

Groetjesssss